Rust

 

Als je me vraagt wanneer het begon, kan ik je dat werkelijk niet vertellen.  

Ik denk dat het de grappen en de grollen van mijn baas zijn geweest. Totaal niet rekening houdend met gevoelens van mij of wie dan ook.  

Alleen hij vond ze grappig.  

Het ging heel geleidelijk. Eerst werd er geen koffie meer voor me gehaald. Daarna werd ik niet meer geroepen voor de lunch en werd alles van mij genegeerd.  

Dit sluimerde maanden, jaren door. De tegenzin om naar het werk te gaan werd steeds groter. Elke keer als ik iets zei kreeg ik een snauwende opmerking terug.  

Ik gleed steeds verder af en voelde me steeds onzekerder worden. Ik werd ook onverschillig en kwam altijd te laat op de werkvloer.  

Bedrijfsuitjes of borrels ging ik niet meer naar toe. Ik had geen zin in gezellig doen met mensen die me vervolgens een dag later weer een mes in mijn rug staken.  

Elk voortgangsgesprek die ik voerde was negatief. Ik was degene die alles fout deed, ik was degene die zich niet waardig gedroeg en ik was degene die verstandig moest zijn en het gesprek moest aan gaan.. Hoe dan.. Ik die inmiddels al behoorlijk aan de grond zat, ik moest een gesprek aangaan met mijn vijanden, mensen die mij tot op het bot gekrenkt hadden. En kregen die vijanden ditzelfde gesprek? Werd hun ook verzocht om het gesprek met mij aan te gaan? Ik heb hier nooit iets van gemerkt. Ze hebben me zelfs een keer beschuldigd van diefstal. Alleen omdat het niet bewezen kon worden behield ik mijn baan. Ik weet tot op de dag van vandaag niet wat er weg is. Ik nam in de jaren na die beschuldiging ooit een pen mee met bedrijfslogo. Iemand spaarde pennen en had deze nog niet.  Deze pennen liggen er om weg te geven, maar ik heb hem terug gelegd een dag later. Ik kon het niet. 

Ik merkte dat in de loop van de jaren langzaam mijzelf aan het verliezen was. Ik werd verdrietig en depressief.  

Er ging geen dag voorbij dat ik niet huilend thuis kwam. Dit ging uiteindelijk over in de grip op het leven verliezen.  

Die ene dag… Die ene dag waarbij er een omslag plaatsvond.  

We zaten in de kantine te eten en mijn baas kwam binnen. De dag ervoor had het gestormd.  

Ik kampte al jaren met een behoorlijk overgewicht en was hiermee voortdurend in gevecht. Mijn baas wist dat.  

Die dag na de storm kwam hij lollig de kantine binnen en begon al snel over de storm.  

“Nou er is in ieder geval één die niet weg waait” 

Er viel een oorverdovende stilte tot hij begon te grinniken.  

Ik voelde na die opmerking de grond onder mij weg zakken. Ik heb hem even aan gekeken. Hij zei het echt. Hij. Hij die mij en mijn collega’s leiding moest geven. Hij stond daar nu te grinniken om zijn eigen opmerking.  

Ik voelde me zo boos. Zo verdrietig. Ik weet nog dat ik opstond en mijn bord in de wasbak kapot heb gegooid. Ik ben naar buiten gegaan en heb een tijdje buiten in de kou gestaan. Ik wilde geen tranen ookal prikten deze heel hard achter mijn oogleden.  

Hoe kon hij..  

Ik ben uiteindelijk weer aan het werk gegaan. Weliswaar niet heel enthousiast meer, maar ik hoopte dat mijn baas nog bij mij zou komen om over zijn opmerking te praten.  

Dit heeft hij tot op de dag van vandaag niet meer gedaan.  

Die avond heb ik thuis heel hard gehuild. Ik kon niet meer. De rek was eruit. Ik wilde niet meer. Maar dan. En hoe moest het met mijn kinderen. 

Ik was niet echt een gezellige moeder geweest in die jaren ervoor, dus die zullen me niet missen. Ik schreef een brief en ik opende mijn twitter account. Alsof het zo heeft moeten zijn zag ik er een bericht voorbij komen van 113 zelfmoordpreventie.  

Ik heb gebeld. 

Ik heb gepraat.  

Een uur.  

Anderhalf uur.  

Gehuild.  

Heel hard gehuild.  

Na twee uur had ik alles wat me was overkomen er uit gegooid. Bekaf en compleet leeg ben ik die avond in slaap gevallen.  

Gelukkig maar.  

Ik ben de mensen van 113 zelfmoordpreventie nog steeds erg dankbaar tot op de dag van vandaag. 

Uiteindelijk was er een omslag. Ik heb een coach gevraagd me te helpen en ik werd elke dag een beetje zekerder.  

Nu inmiddels jaren later, werk ik er nog, maar hoop dat dit binnenkort veranderd. Er loopt iets en dat lijkt goed en dan kan ik eindelijk na 7 helse jaren een weg in slaan die ik wil. Zonder pijn, zonder masker.  

Weer mezelf zijn in mijn 41^e levensjaar.  

Rust.