13 juni…

 

Eigenlijk door de afgelopen jaren heen een niet veelzeggende datum. Gewoon een dag in juni.

Weer een dag. Net als 14 of 15 juni.

In de jaren voor 13 juni 2019 data die alleen maar lastig waren, vooral de laatste jaren. Gevecht met mijzelf, mensen om mij heen, en vooral gevecht met het werk.

Elke dag leek een zware opgave en elke dag leek niet meer in een neerwaartse spiraal, maar in een baksteen naar beneden te vallen. Voelde me eenzaam en onbegrepen.

Het meest irritante was nog wel dat ik dat zelf niet zo in de gaten had. Mensen vonden me altijd die stille die op een afstandje zat gade te slaan. Altijd op de achtergrond. Op zich natuurlijk niets mis mee. Vond het wel fijn, gewoon lekker alleen zonder alle poespas.

Mensen die met me wilden praten kwamen wel, maar veel mensen waren dat niet.

Anoniem haast leefde ik mijn leven, althans zo voelde het.

Zo’n persoon waarvan niemand uiteindelijk wist of ze er nu geweest was of niet. Ik maakte daar ook eigenlijk wel gebruik van. Want ging gewoon heel kort naar feestjes of iets dergelijks om te laten zien dat ik er was en vertrok dan weer. Geen zin om me er verder nog in te verdiepen.

Toen 3 jaar geleden een vriendin vertelde dat ze een maagverkleining zou krijgen, werd ik nieuwsgierig.

Ik wachtte af hoe het met haar zou gaan en tot mijn grote verbazing ging het verschrikkelijk goed. Ze viel ontzettend af en zag haar veranderen.

De nieuwsgierigheid werd gewekt en meldde me via de huisarts aan bij het CON in Leeuwarden.

Het hele traject van bijeenkomsten maakte ik mee.

Ook de afspraak bij de chirurg, diëtiste en psycholoog maakte ik mee voor een screening.

Ik merkte al snel dat de angst mij om het hart sloeg, wilde ik dit echt wel, wogen de risico’s af tegen het resultaat? Ik was inmiddels 163 kilo, en veel te zwaar. Ook daar lag natuurlijk een enorm risico.

Tijdens de tweede bijeenkomt werd deze angst niet weggenomen en was blij dat ik weer buiten stond. Dit was het echt niet voor mij.

Gelukkig kreeg ik ook een telefoontje van het CON dat ik niet door de screening was gekomen. Ik was opgelucht. Zie je wel, ook het CON vond mij niet geschikt.

De maanden die volgden heb ik veel nagedacht, veel gewikt en gewogen.

Ondertussen bijna 170 kilo. Het kon zo echt niet langer. Het gevoel dat ik met één been in het graf stond, werd steeds groter.

Kijkend naar mijn kinderen, wat zou er met hun gebeuren als ze maar met één mama op zouden groeien. Wat als zij ooit kinderen zouden krijgen. Zou ik nog oma worden als ik op deze manier nog door zou gaan. Maar wat als de operatie niet goed zou gaan, dan zouden ze ook zonder mij door moeten. Helemaal nu ik zo zwaar was, was het risico wel echt heel erg groot met de narcose. Hoe dan verder. Natuurlijk wist ik wel dat de garantie op oud worden ook na de operatie niet gegeven kon worden, maar het zal op zijn minst gezonder zijn. Daar zou het in ieder geval niet meer aan liggen.

In december ging dan uiteindelijk ook de knop om, toen mijn dochter mij aankeek en zei dat ik wel echt heel dik was. Het moest veranderen. Ik melde me na de feestdagen weer aan bij de diëtiste. Vier maanden had het CON gezegd en dan gaan we kijken hoe het gaat.

De stimulans was enorm. Ik wilde die operatie en gezond worden. Mijn kinderen op zien groeien, dat was mijn doel!

Bij de diëtiste ging het eigenlijk heel voorspoedig. Ik viel heel goed af en de diëtiste meldde me na vier maanden weer aan bij het CON.

De twijfel die ik het jaar ervoor zo ontzettend had gevoeld, was weg. Ik wilde een nieuw leven. Ik wilde weer leven!

In april kreeg ik ook het verlossende telefoontje van de chirurg. De diëtiste had hun enthousiast meegedeeld dat het zo goed was gegaan en dat ik nu echt klaar was voor een operatie. Jubelstemmig! Eindelijk een nieuw leven!

Ik moest nog even langs het spreekuur bij de verpleegkundige en bij de anesthesie en nog even naar het medicatie spreekuur en dan zou de planning gedaan kunnen worden.

Al snel had ik de datum 13 juni!

De periode tussen de afspraken en de operatie verliep eigenlijk voorspoedig, ook de drie weken pré dieet waren eigenlijk een prima te doen.

12 juni pakte ik mijn tas in. Ik had er echt zin in.

Inmiddels bijna 25 kilo afgevallen en dat voelde al zo goed. Nu dat verrekte punt voorbij en verder afvallen. De operatie zou daar een pracht ondersteuning bij zijn.

Ik sliep die nacht eigenlijk heel erg goed, er was wel spanning, maar angst was er niet. Dus het was goed.

De volgende ochtend vroeg in de auto naar Leeuwarden. Daar verliep eigenlijk alles heel voorspoedig en was rond half 4 weer terug op zaal. Alles was goed gegaan! Ik was wel erg duf nog, maar had een enorme bloeddrukdip gehad tijdens de operatie wat mijn dufheid verklaarde.

De volgende ochtend was dit over en heb me gewoon lekker gedoucht en kon naar huis en thuis verder herstellen.

In de herstelperiode voelde ik me steeds beter. Niet alleen door het goed afvallen, maar ook sterker in mijn hoofd.

Het overlijden van mijn beste vriend op 26 juni 2019, was een enorme domper. Daar waar hij zo trots op zou zijn geweest, zal hij nooit meer mee kunnen maken. Wat een verdriet en nog steeds, al heeft het wel een plekje gekregen inmiddels.

Het gekke was alleen wel dat hoe het in mijn lijf ging, mijn hoofd daar niet mee strookte En hoe meer ik afviel, hoe beroerder dat in mijn hoofd ging.

Omdat ik het gevoel niet goed kwijtraakte, heb ik uiteindelijk hulp gezocht bij een coach.

Langzaam, heel langzaam begon mijn zelfbeeld te veranderen en kon ik steeds met een beetje meer trots naar mezelf kijken.

Ik werd sterker, energieker. En nu weet ik dat ze het officieel niet mogen doen, maar toen ik op een mooie dag langs een bouwterrein liep en ik werd nagefloten door een bouwvakker, voelde het voor mij echt als een enorm compliment.

Ik kreeg, en heb ze nog elke dag, vele joepiemomentjes.

Een oude spijkerbroek die niet meer dicht kon, werd al snel te groot en toen ik eenmaal weer aan het werk ging, was mijn werkjasje 2 maten te groot geworden.

Ik genoot zo van al die momenten, en nog!

 

Alles wat ik niet meer kon, dat lukt gewoon weer.

Er is weer ruimte. Ruimte om me op iets te storten waar ik al jaren mee rondliep, maar nooit de moed en de ruimte voor had. En wat is het allemaal fijn om nieuwe mensen te leren kennen en niet meer alleen maar achteraan ergens op een stoel te zitten, maar ook juist naar voren te durven komen en daadwerkelijk ook met de mensen te praten.

Over een paar dagen is het weer 13 juni.
Deze datum is voor mij meer een verjaardag dan mijn verjaardag ooit is geweest. De datum waarop ik mijn leven terug kreeg en een gouden randje kreeg.

Voor de mensen die ik het heel erg lastig heb gemaakt de laatste jaren, excuus hiervoor.

Voor iedereen die mij door de jaren hebben heen geduwd, ik ben meer dan dankbaar!

Voor iedereen die er de laatste tijd zijn bijgekomen, ik ben super blij met jullie!!

En voor mezelf?

Ik ben er nog niet, maar wat ben ik trots op mezelf!